De Kroketkoning neemt afscheid: Willem van Hanegems pijnlijke vertrek weerklinkt door heel Nederland
Al decennialang is Willem van Hanegem meer geweest dan een voetballer, meer dan een trainer, meer dan een analist. Hij was een symbool van Nederlandse veerkracht, nuchterheid en authenticiteit – een man met een onmiskenbare loopstijl en een scherpe tong. Voor generaties fans was hij De Kromme, maar in latere jaren kreeg hij ook de bijnaam De Kroketkoning – een speelse verwijzing naar zijn eenvoud, zijn liefde voor gewone geneugten, en zijn vermogen om verbonden te blijven met de supporters, lang nadat zijn actieve loopbaan voorbij was.
Deze week echter sloeg er een stilte neer over Nederland toen Van Hanegem zijn pijnlijke afscheid van het voetbal bekendmaakte. Zijn vertrek is meer dan een pensioen; het is het sluiten van een cultureel hoofdstuk dat begon in de arbeidersstraten van Utrecht en leidde naar de grootste stadions van Rotterdam, München en de wereld.
Een jeugd gevormd door tegenslag
Willem van Hanegem werd in 1944 geboren in Utrecht, in de laatste oorlogsjaren. Zijn jeugd werd overschaduwd door tragedie: verschillende familieleden kwamen om bij het bombardement op de stad. Dat trauma tekende zijn persoonlijkheid en gaf hem een compromisloze geest.
Die achtergrond weerspiegelde zich in zijn spel. Van Hanegem voetbalde met een mengeling van urgentie en intelligentie, altijd op zoek naar de perfecte pass, altijd strijdend alsof er meer dan alleen een wedstrijd op het spel stond.
Feyenoords held en de opkomst van het Nederlandse voetbal
Bij Feyenoord groeide Van Hanegem uit tot het brein en het hart van het team in de gloriedagen. In 1970 leidde hij de club naar de historische winst van de Europa Cup I door Celtic te verslaan. Voor Rotterdam, nog steeds bezig met wederopbouw na de oorlog, was dit een triomf van onschatbare waarde.
Die overwinning maakte Feyenoord de eerste Nederlandse club die Europa veroverde en legde de basis voor de dominantie van Ajax en het Nederlands elftal in de jaren zeventig. Waar Johan Cruijff het internationale gezicht werd van het Totaalvoetbal, werd Van Hanegem vaak gezien als de ziel ervan – de man die structuur bracht met zijn inzicht en rust.
Met Oranje bereikte hij de WK-finale van 1974, waar Nederland de wereld betoverde maar nipt verloor van West-Duitsland. Tot op de dag van vandaag geloven veel fans dat het ontbreken van Van Hanegem in de selectie van 1978, na een conflict met de bond, Oranje een reële kans op wereldgoud heeft gekost.
Waarom “De Kroketkoning”?
De bijnaam De Kroketkoning was geen spotnaam, maar een eretitel. Van Hanegem zette zich nooit boven de gewone mens. Hij hield van een simpele kroket, maakte graag praatjes met supporters in cafés, en bleef altijd benaderbaar.
Waar andere grootheden zich lieten omringen door glamour, bleef Van Hanegem trouw aan zijn eenvoud. Die nuchterheid maakte hem tot een volksheld, niet alleen in Rotterdam maar in heel Nederland. Supporters hielden van hem omdat hij niet alleen een speler was, maar ook één van hen.
Het pijnlijke afscheid
Zijn aankondiging kwam tijdens een ingetogen persconferentie in De Kuip. Van Hanegem, zichtbaar geëmotioneerd, vertelde dat het moment gekomen was om zich volledig terug te trekken uit de voetbalwereld.
“Voetbal is mijn leven geweest,” zei hij met trillende stem. “Het heeft me alles gegeven, maar nu moet ik het loslaten. Dat doet meer pijn dan ik kan beschrijven.”
De zaal viel stil. Alleen het geklik van camera’s doorbrak de stilte. Het was een sober afscheid van een man die altijd bekendstond om zijn uitgesproken mening en zijn lef.
Een golf van tributen
De reacties waren massaal. Bij De Kuip legden supporters bloemen, sjaals en zelfs kroketten neer als een humoristische maar liefdevolle groet aan hun Kroketkoning.
Ook uit Amsterdam kwamen warme woorden. De familie Cruijff herinnerde aan de legendarische duels tussen Johan en Willem, die het Nederlandse voetbal van de jaren zeventig kleurden.
Huidige internationals spraken hun respect uit. Virgil van Dijk noemde hem “een inspiratie en een monument,” terwijl Frenkie de Jong en Memphis Depay hem prezen als een gids voor alle generaties. KNVB-voorzitter Frank Paauw sprak van “een levend erfgoed van ons voetbal.” Zelfs internationaal kwamen er berichten, onder meer vanuit Duitsland, waar men hem nog altijd herinnerde als de formidabele tegenstander uit 1974.
Meer dan een speler: coach en analist
Na zijn carrière als speler bleef Van Hanegem een stempel drukken op het Nederlandse voetbal. Als trainer van Feyenoord loodste hij de club door lastige periodes en als assistent bij Oranje bracht hij zijn ervaring in.
Later werd hij een scherpe televisie-analist, wiens kritische blik vaak stof deed opwaaien. Soms botste zijn eerlijkheid, maar altijd sprak hij vanuit liefde voor het spel – en dat respecteerden de fans.
Het symbool van zijn vertrek
Van Hanegems afscheid voelt groter dan een persoonlijke beslissing. Zijn verhaal verbindt oorlogstrauma, wederopbouw, voetbaltriomfen en decennia van invloed. Hij vertegenwoordigde de band tussen voetbal en de Nederlandse identiteit: hardwerkend, slim, maar altijd met beide benen op de grond.
De stilte na zijn woorden maakte duidelijk wat velen voelden: met zijn vertrek verliest Nederland een brug tussen verleden en heden.
Conclusie: een land zegt Dankjewel
In heel Nederland wordt hij herdacht, niet alleen als speler maar als cultureel icoon dat vreugde, trots en warmte bracht. De bloemen bij De Kuip, de duizenden berichten online en de herhalingen van zijn mooiste momenten vertellen allemaal hetzelfde verhaal: Willem van Hanegem was meer dan een legende, hij was familie.
De Kroketkoning heeft afscheid genomen, maar zijn nalatenschap blijft verweven in de ziel van het Nederlandse voetbal. Zijn passes, zijn visie, zijn scherpe woorden en zijn eenvoud zullen nooit worden vergeten.
Voor Nederland zal de stilte van zijn afwezigheid lang duren, maar de echo van zijn invloed zal eeuwig blijven klinken.
About the Author
